Rachel – Rust in mijn hoofd

Mijn laatste sessie met m’n superfijne psychologe zit erop. Ze vindt dat ik er klaar voor ben om op eigen kracht verder te gaan en daar ben ik het meer dan mee eens. De gesprekken die ik met mijn psychologe heb gehad hebben me door de moeilijkste periode heen geholpen. Ze stelde me gerust en gaf mij een richtlijn. Ik kon eens per twee weken m’n struggles delen en dat was fijn. Nu voel ik me krachtig genoeg om zelf mijn leven weer op te pakken.

Trots

Ik hoopte al tijden dat mijn hoofd in rust zou stoppen met ongecontroleerd bewegen. En vandaag de dag kan ik met trots zeggen dat het mij (-n hersenen) is gelukt! De enige momenten waar mijn hoofd en andere delen van mijn lichaam ongecontroleerd bewegen, is ten tijde van een aanval. Dit gebeurde niet van de één op de andere dag. Het ging geleidelijk, mijn hoofd werd steeds iets rustiger in bewegingen.

Ik hoopte al tijden dat mijn hoofd in rust zou stoppen met ongecontroleerd bewegen

Deze grote verandering geeft zoveel rust in alles. Naast dat het pijnlijk was om zo -ongecontroleerd- te bewegen, werd ik er doodmoe van. Daarbovenop was het heel irritant en slecht voor mijn zelfvertrouwen. Ik werd soms ook echt zenuwachtig van mezelf. Op sommige momenten dacht ik oprecht dat het nooit over zou gaan.

De vergeten vooruitgang

Soms vergeet ik de progressie in mijn proces, door de hectiek van het leven. En natuurlijk is het ook zo, dat als je vanuit een nulpunt in ministapjes opkrabbelt, je eerst vooral je eigen progressie niet ziet -en kan zien-. Als je er middenin zit, zie je soms alleen waar je op dat moment staat (of zit) en waar je het allerliefst weer naartoe wilt.

En het gevoel van dankbaarheid en blijdschap om wat je hebt bereikt zoveel mogelijk mag voelen

Het is de kunst om dat niet te doen, zodat je ieder klein stukje vooruitgang als positief zal ervaren. En het gevoel van dankbaarheid en blijdschap om wat je hebt bereikt zoveel mogelijk mag voelen. Met dit dankbare gevoel sluit ik deze blogpost af. Mooie dag!

Bovenstaande blog is geschreven door Rachel Luntungan; yoga- pilates en dansdocente en gediagnosticeerd met fibromyalgie. Onlangs werd ze daarnaast plotsklaps getroffen door een functionele neurologische stoornis. Op makemehappy.nl blogt ze op open en eerlijke wijze over de achtbaan van ervaringen en emoties die dit met zich mee brengt.

Lees Rachel’s eerder verschenen blog hier.

Sociale verantwoordelijkheid

Sinds Rachel kort geleden een functionele neurologische stoornis kreeg, gaat ze door een proces van acceptatie. Herkenbaar voor velen die gedurende hun leven met een handicap in aanraking komen. De manier waarop de maatschappij zich (bewust danwel onbewust) opstelt jegens mensen met een beperking, maakt voor deze acceptatie een groot verschil. (Lees meer over validisme). HandicapNL strijdt voor een inclusieve maatschappij door middel van beeldvormingscampagnes en het toegankelijker maken van Nederland.

Teken ons manifest voor een normaal dagelijks leven voor iedereen

Wij vinden dat iedere Nederlander met een handicap een normaal dagelijks leven moet kunnen leiden. Met leuke vrienden, een uitdagende baan en de mogelijkheid om te gaan en staan waar je wilt. Net als ieder ander. Maak jij je daar ook hard voor? Teken ons manifest!