“Ik moet er niet aan denken om ergens anders te wonen”
Bregje (47) kan haar geluk niet op. Sinds drie jaar woont ze met heel veel plezier in het wooninitiatief van Stichting Ave in Hilvarenbeek. Behalve goede zorg en aandacht, krijgt ze daar ook de ruimte en zelfstandigheid die ze altijd heeft gewenst.
‘Beek’ is geen onbekende plek voor Bregje, het is het dorp waar ze is opgegroeid. Haar moeder Hanne, die twee kilometer verderop woont, vertelt: “Ze kan zelf naar vrienden en familie, naar de tandarts en naar de kapper. Dat zou voor iedereen met een handicap zo moeten zijn.” De negen bewoners van Stichting Ave – allen met een verstandelijke beperking of een vorm van autisme – wonen op zichzelf, omringd door de juiste zorg. Er wordt vooral uitgegaan van hun sterke kanten en wat ze wél kunnen.
Zorgen door bezuinigingen
Bregje heeft niet altijd zo fijn gewoond. Ze woonde hiervoor 13 jaar bij een zorginstelling waar door bezuiniging op bezuiniging een onprettige leefomgeving ontstond. De zorg werd steeds meer afgeschaald waardoor veel wisseling van medewerkers en bewoners ontstond, maar nog pijnlijker was dat er nog maar weinig tijd was voor Bregje. Ze kreeg niet meer de hulp die ze nodig had om zelfstandig te wonen.
Moeder Hanne vertelt dat ze zich de laatste jaren van die periode best vaak zorgen heeft gemaakt. “Dan belde ze me in de avond of s ’morgens vroeg boos op omdat er niemand was om te helpen. Of omdat afspraken niet werden nagekomen. Als ouder voel je je daar niet prettig bij.” Bregje vult haar moeder aan: “Ik moest altijd mijn moeder bellen als er iets was of als ik vragen had. Dat wil ik helemaal niet, want ik wil zelfstandig zijn.”
Drukbezet
“Waar ik nu woon, is dat heel anders”, vertelt Bregje. Haar agenda staat vol met activiteiten, zoals muziek maken, wandelen en Zumba. Ook is Bregje druk met allerlei taken in en om het huis, zoals wassen, koken en werken in de tuin. Dat ze zoveel zelf kan doen, maakt haar naar eigen zeggen best een beetje trots. “Ik ben vooral heel trots op mijn tuin. Ik heb een groentetuin en ik heb al heel veel groenten kunnen eten. Het was zelfs zoveel, dat ik heb uitgedeeld aan andere bewoners.”
Thuis
“Wij zijn zo blij dat Bregje hier kan wonen”, zegt Hanne tot slot. “Het is echt de hemel op aarde – dat durf ik wel te zeggen. Zo’n plek gun ik alle mensen zoals Bregje.” Ook voor Bregje zelf voelt het niet als ‘zomaar’ een huis. “Ik moet er niet aan denken om ergens anders te wonen. Dit is echt mijn thuis.”
Iedereen een eigen plekje
Iedereen moet kunnen kiezen waar, met wie en hoe die wil wonen. Met of zonder beperking. De één wil zelfstandig wonen, de ander met begeleiding. In een woongroep of in een eigen appartement.
De realiteit is anders. Want mensen met een beperking moeten heel veel moeite doen om hun woonwensen te realiseren. Het kost gemiddeld vijf tot tien jaar om een passende woning te vinden. HandicapNL steunt ouderinitiatieven met kleinschalige woonvoorzieningen voor (jong)volwassenen met een verstandelijke beperking of een meervoudige beperking.