Miranda: “Laat anderen je nooit vertellen dat je iets niet kan.”

Miranda (47) regelt als transferverpleegkundige voor het Amsterdam UMC de zorg voor mensen die het ziekenhuis verlaten: een plek in het verpleeghuis, ondersteuning van thuiszorg en hulpmiddelen om mobiel te blijven. Ze weet als geen ander wat nodig is; Miranda zit zelf al 6 jaar in een rolstoel. Door complicaties bij een medische ingreep kan ze één been niet meer gebruiken. Maar ze is niet van plan stil te zitten.

In 2015 wordt Miranda verschillende keren aan haar versleten knie geopereerd. De operaties brengen verbetering, maar komen uiteindelijk met grote complicaties. “De artsen hadden lang hoop dat ik gewoon weer zou kunnen lopen. Daarom gebruikte ik toen vaak krukken.” Het blijft bij hoop. De complicaties blijken uiteindelijk te veel schade veroorzaakt te hebben. Miranda kan één van haar benen niet meer gebruiken.

Mensen zien niet wat je wél kan. Dat moet je echt zelf aandragen

Teken onze petitie voor ondersteuning ná revalidatie

Wennen aan rolstoel

Door het geleidelijke proces went Miranda langzaam aan het idee van een rolstoel. Het is geen schok, maar blijft wel een stap. “Je wil ‘t niet. En je moet ook samen wennen – ik en mijn man. Je gewone leven met een rolstoel, vakanties met een rolstoel, alles met een rolstoel. Ik ben er in het begin ook wel eens uit gevallen als we een stoepje op moesten. Maar nu zijn we er aan gewend.”

Op ooghoogte

Miranda kan nog maar 20 meter lopen. De rest rolt ze. “Dat ik niet op ooghoogte sta, dat vind ik een ding. Je maakt moeilijk contact als je elkaar niet recht aankijkt. Feestjes met statafels, dat is een ramp voor mensen in een rolstoel.” Miranda wil daarom graag een orthese. Niet alleen om iets meer stappen te kunnen zetten, maar vooral om langer te kunnen staan.

Feestjes met statafels, dat is een ramp voor mensen in een rolstoel

Tot dat zover is, vertrouwt ze op haar grootste kracht: haar stem. “Ik zeg het altijd maar gewoon als mensen weer eens over me heen kijken. ‘Hey, ik ben hier!’ Ook bij onze buurtfeesten bijvoorbeeld. Als het druk wordt en ze gaan duwen, dan kan ‘t echt lastig zijn. Ik heb altijd goed contact met de bewaking, zodat als er iets is ze direct komen. Ook als ik naar het toilet moet, dan lopen zij voor me uit zodat ik er door kan. Dat moet je even regelen.”

Toegankelijk sporten

Zorgeloos feesten is niet het enige dat uitdagingen met zich meebrengt. Schaatsen en wielrennen kan Miranda niet meer en haar werk als endoscopieverpleegkundige moest ze neerleggen. Ook hier zet ze haar stem in om te komen waar ze wil. Binnen een half jaar vindt ze een tennisvereniging en binnen een jaar is onder haar leiding alles aangepast. “Ik begon alleen als rolstoeltennisser op de club. Nu zijn we met zijn vijven.”

Toch blijft toegankelijkheid bij clubs en verenigingen een groot probleem. Geen lift in de sportschool, een smalle opgang naar het veld, een trap naar de kantine. “Ik kan zittend een trap op komen in mijn sportschool, maar iemand met een dwarslaesie kan dat niet. Zij kunnen niet zonder lift. De kosten daarvoor kan je niet zo bij ondernemers neerleggen, da’s veel te kostbaar. Daar moet echt steun voor komen. Want de wil is er wel, maar het budget niet.”

Weerstand bij werkgevers

Ook op de werkvloer ziet Miranda nog genoeg uitdagingen. “Er wordt nog steeds gedacht dat je niets kan als je in een rolstoel zit. Mensen denken helemaal niet na over wat wél mogelijk is. Wat je wel kan. Kennis en ervaring heb je met een handicap nog steeds. Gebruik dat nou!”

En wordt nog steeds gedacht dat je niets kan als je in een rolstoel zit

Als Miranda in 2015 in een rolstoel belandt, ervaart ze veel weerstand als ze aan het werk wil blijven. Met hulp van een arbeidskundig onderzoek van ‘t UWV kan ze uiteindelijk starten als transferverpleegkundige bij haar huidige werkgever. “Als verpleegkundige werkt mijn rolstoel juist voor me. Ik maak makkelijker contact omdat ik op ooghoogte zit. En mensen zien dat ik als geen ander weet waar ik het over heb.”

Inclusie in de zorg

“Als je wil blijven werken, moet je dat écht zelf doen. Zelf mogelijkheden zien en aandragen. Laat anderen nooit vertellen dat je iets niet kan. En dat gaan ze doen.” Om dat te veranderen zet Miranda zich nu in als onderdeel van de werkgroep Inclusie het ziekenhuis. “Mensen zoals ik zijn ook de doelgroep. En daar zit zoveel kennis. Het is toch zonde om daar geen gebruik van te maken? Dat gebeurt nog veel te weinig. Ik hoop ooit meer artsen en verpleegkundigen met een handicap te zien.”

Laat anderen nooit vertellen dat je iets niet kan. En dat gaan ze doen