Handicap en ouderschap: Margot’s zoektocht naar inclusieve babyspullen

Margot is trotse moeder van baby James. Het verzorgen van James blijkt een grotere uitdaging dan gedacht. Rompertjes, kinderwagens, autostoeltjes… Babyspullen blijken zelden inclusief ontworpen. “Ik wil graag meer bekendheid rondom het opvoeden van een kind als ouder met een beperking. Je kan namelijk bij weinig instanties terecht. Maar van die negatieve ervaring wil ik graag iets positiefs maken.”

Krabbenhanden

Margot is geboren met Lobster Claw Deformity (Krabbenhanden). Ze mist 8 vinger en 6 tenen. Niet altijd even handig. Maar dit is geen verhaal over iemand die bij de pakken neerzit. Margot: “Ik kan gewoon lopen hoor. Haha! Ik kan alles. Nouja, bijna alles.”

Lobster Claw Syndrome is een erfelijke aandoening die 1 op de 30.000 mensen treft. Daarbij ontbreken vingers of tenen en kunnen vingerkootjes of tenen zijn ‘samengesmolten’. Een vrij zichtbare aandoening dus. In haar jongere jaren kon Margot nog weleens onzeker zijn over haar handen en voeten. “Als puber heb ik zeker wel hinder ervaren. Met zwemmen en daten enzo. Ik moest altijd van die lelijke aangepaste schoenen dragen. Dat wilde ik natuurlijk niet. Haha!”

Representatief met handicap

De nuchtere Nijmeegse laat haar leven gelukkig niet bepalen door fysieke kenmerken. “Ik heb altijd gewerkt in representatieve functies. Onder meer als coach bij een onderwijsinstelling.” Margot wilde altijd ‘gewoon’ kunnen wat een ander ook kan. Dus dan maar oefenen met schrijven of autorijden totdat het wel lukt. Met die mentaliteit kan ze uiteindelijk vrijwel alles. Ook met maar één vinger aan elke hand.

Niet zo inclusief

Maar toen kwam baby James. Margot kwam erachter dat Babyspullen veelal helemaal niet zo inclusief ontworpen zijn. “Er bleek zoveel bij te komen kijken. Denk maar aan het aandoen van kleertjes. Priegelwerk is voor mij een uitdaging. Een Maxi Cosi is voor mij moeilijk te bedienen. Ik moest heel veel uittesten. Gelukkig heb ik een drager gevonden die voor mij werkt. Maar daartegenover staat dat ik een berg aan spullen heb besteld die voor mij niet werken. Uit een soort stressreactie heb ik maar heel veel rompers besteld, in de hoop dat er iets bijzit wat voor mij verstelbaar is. Zo dacht ik iets te hebben aan rompertjes die met klittenband verstelbaar zijn. Maar naarmate een baby groeit beweegt hij ook veel meer en kan hij zich lelijk schuren aan dat klittenband. Niet ideaal dus.”

Zoektocht naar inclusief design

Terwijl Margot’s moeder haar best doet om de babykleertjes te verstellen, zet Margot haar zoektocht door. Op zoek naar inclusieve rompermerkjes. Ze vindt ze, soms zelfs in het buitenland en vaak niet goedkoop. De nieuwbakken moeder is dolblij dat ze bestaan: een Duits en een Deens merk die rompertjes van wol maken; een kinderwagen die met één hand in te klappen is. Het zijn voor ouders zoals Margot geen overbodige luxedesigns. Zoiets simpels als het gebruik van wol in plaats van katoen zorgt ervoor dat de baby niet meerdere laagjes hoeft aan en uit te trekken. Iets waar Margot voorheen de grootste moeite mee had. “Ik geef borstvoeding. Daar poepen baby’s nou eenmaal veel van. Bij elke luier had ik 15 minuten nodig om te verschonen. Zodra ik klaar was kon ik alweer opnieuw beginnen bij wijze van spreken. Dankzij de goeie merken niet meer. Wat een opluchting was het toen ik James ineens binnen 5 minuten verschoond had!”

Meer bekendheid voor inclusiviteit

Margot is dankbaar. Dat laat ze de merken ook zeker weten. “Ik benader de bedrijven persoonlijk met mijn verhaal. Om ze te bedanken, maar ook om ze bewust te maken en bekendheid te geven aan dit probleem. Veel merken zijn razend enthousiast. Een aantal sponsoren me nu zelfs! Geen vetpot hoor. Haha! Sommige merken zijn zelfs langs geweest om professionele foto’s te maken en mijn verhaal te delen op hun eigen social media kanalen. Dat was ook echt mijn doel: Bekendheid creëren voor het probleem en een oplossing bieden aan ouders met eenzelfde verhaal als dat van mij.”

Naast bekendheid voor handicap en ouderschap deelt Margot haar verhaal ook om in contact te komen met ouders die dezelfde problemen ervaren. Hiervoor heeft ze onlangs een oproep gedaan in de Gelderlander. Wil je je verhaal delen met Margot of haar een vraag stellen? Reageren kan via margotcruijsen@gmail.com.