Enya werd geboren zonder hand en met een misvormd voetje dat moest worden geamputeerd. Al heel jong leerde ze leven met protheses. Met haar positieve levenshouding en doorzettingsvermogen schopte ze het zelfs tot de Olympische Winterspelen van Zuid-Korea in 2018.
Op school vond iedereen het normaal dat ze een handicap had. Het hoorde bij haar. “Ik zag mezelf ook niet anders dan anderen en mijn klasgenootjes ook niet. Toen ik naar het vmbo ging, begon het gezeur. Nastaren, achter m’n rug om praten, er ontstonden allerlei verhalen. Zo zou ik mijn hand zijn kwijtgeraakt door een vuurwerkongeluk.” Als tiener niet de fijnste periode om ‘anders’ te zijn. Een handicap zorgt dan al snel voor onzekerheid die jarenlang kan aanhouden. Enya vertelt verder: “Uiteindelijk stapte er een jongen op me af om te vragen hoe het nou zat.”
#8 je weer sexy voelen
Enya heeft vier protheses. Een handprothese, een loopprothese met enkelfunctie, een sportprothese en een ‘blade’. “Een aantal protheses wordt niet vergoed. Zo heb ik heb me in allerlei bochten moeten wringen om mijn handprothese vergoed te krijgen”. Haar handprothese ziet er high-tech uit en heeft verschillende functies. “Heeft me 3 jaar geduurd. ‘Je bent geboren zonder hand dus heb je er toch mee leren leven?’, zeiden ze. Ongelofelijk.”
Bionic Pippi is haar bijnaam, vanwege haar rode haar en protheses. Een naam die ze waar maakt tijdens haar verbluffende prestaties op de piste, tijdens het snowboarden. Maar tijdens een snowboardtoernooi in Canada brak ze het dijbeen van haar goede been. “Volledig doormidden. Dus genezen en revalideren. Alles weer opnieuw leren. Vier maanden lang. Een pittige tijd voor zo’n sportieve meid als Enya. “Ik ben er nu wel even klaar mee!”
Heel belangrijk voor de acceptatie van een handicap is een goeie thuisbasis. Die vindt Enya in haar vriend, waar ze nu 2 jaar erg gelukkig mee is. “Ik heb wel een paar relaties hiervoor gehad. Als ik daaraan terugdenk voelde ik me soms wel wat ongemakkelijk. Bijvoorbeeld op het moment dat je je voor het eerst uitkleedt en je been ‘afdoet’. Dat was soms een dingetje. Maar bij mijn huidige vriend is het totaal geen issue. Hij accepteert me helemaal hoe ik ben. ‘Het hoort bij jou en ik ken je niet anders’, zegt hij. En dat bevestigt mij weer in mijn gevoel dat ik er mag zijn. Punt.”
