Noah reisde in 2017 met zijn beste vriend naar Indonesië waar hij een zwaar scooterongeluk kreeg. Hij verwondde zijn rechterbeen maar artsen zeiden dat er weinig aan de hand was. Tot na een paar dagen het wel degelijk mis bleek te zijn en hij zich realiseerde: het was zijn been missen of doodgaan.
“Vlak na het ongeluk voelde ik niks meer in mijn tenen. ‘Niks aan de hand’ zeiden ze eerst in het ziekenhuis, wat overigens oud, vies en niet steriel was. Maar na een dag of wat voelde ik ook niks meer in m’n voet. Toen kreeg ik de diagnose compartimentsyndroom, wat betekent dat de bloedtoevoer naar mijn rechterbeen was afgesloten. Mijn been was aan het afsterven. En mede door nalatigheid van de artsen ging het ineens heel snel. Binnen 5 dagen begonnen ook mijn lever en nieren te falen. Niet amputeren betekende dat ik dood zou gaan. Er was ook geen tijd meer om zo laag mogelijk te amputeren want mijn situatie was levensbedreigend. Dus toen hebben ze voor de zekerheid boven mijn knie geamputeerd. Om mijn leven te redden.”
#3 je sportambities bijstellen
Noah moest noodgedwongen zijn sportambities bijstellen, wat ‘m zwaar viel. “Ik was heel fanatiek in sporten. Voetbal, fitness, taekwondo. Maar voetbal was mijn grote passie. Vlak voordat ik onder narcose ging voor de amputatie realiseerde ik me dat ik nooit meer zou kunnen voetballen. Dat was een grote schok. Gek genoeg had ik minder moeite om te accepteren dat ik mijn been moest missen. Na de operatie was ik allang blij dat ik niet dood was, dus ik was ook dankbaar. Ik heb het karakter om positief te denken en dingen aan te pakken. Toen ik ging revalideren, ben ik er keihard voor gegaan.”
Er is een groot verschil tussen weer kunnen lopen en weer deelnemen aan het leven.
Noah herstelde zo snel dat zijn revalidatieprogramma moest worden aangepast. Zijn progressie paste niet in het plaatje. Vier dagen na mijn operatie liep ik op krukken. En na een week deed ik push-ups en squads op één been (kniebuigingen- red). Ik kon veel meer dan anderen die dezelfde handicap hadden. Vier weken na de operatie kon ik lopen met mijn prothese. Dat was wel heel erg wennen en mentaal ook wel een ding. En ik moet eerlijk zeggen, er is een groot verschil tussen weer kunnen lopen in het revalidatiecentrum en weer deelnemen aan het leven. Naar de bushalte lopen voelt dan al als heel wat.
Het eerste wat ik dacht na de amputatie van mijn been: ‘ik wil weer leren rennen’. Dat was mijn eerste doel. Dankzij een medewerkster van het revalidatiecentrum werd ik in 2017 gescout op een Paralympische Talentendag. Toen ik leerde rennen met een ‘blade’ voelde dat fantastisch. Het voelde alsof ik een stukje van mijn vroegere zelf had teruggewonnen. In 2018 rende ik mijn eerste atletiekwedstrijd en daarna ging ik snel viraal op internet. Momenteel ren ik de 100 meter in 14,4 seconden en mijn doel is nu om het Nederlandse record op mijn naam zetten. Maar ik wil verder. Het EK, het WK. En ik wil meedoen aan de Paralympics van 2024.
Ik moet wel zeggen dat het revalidatietraject in mijn geval heel goed heeft uitgepakt. Ik heb het geluk gehad dat ik de juiste mensen om me heen heb gehad. Daar ben ik echt heel dankbaar voor.”
