Maartje: ‘Op de Dutch Grand Prix vergat ik dat ik een handicap heb.’

De spanning zindert over de tribune als Max Verstappen op de finish af schiet. Juichend wuiven de vlaggetjes door de lucht. Om haar heen schiet oranje rook de grond uit. Het is een moment dat Maartje van Hoorn voor geen goud had willen missen. In vol ornaat – petje, t-shirt, racevest – feest ze de sterren van de hemel tijdens de Dutch Grand Prix in Zandvoort.

⇽ Ga naar de homepage van Toegankelijke Festivals

‘Ik heb lang getwijfeld of ik überhaupt wel zou gaan’

Het had niet veel gescheeld of Maartje had het moment aan zich voorbij laten gaan. “Ik heb lang getwijfeld of ik überhaupt wel zou gaan. Mijn eerdere ervaringen met meerdaagse evenementen waren dramatisch. Slechte voorzieningen, bijpodia zonder rolstoelplatforms en drie kwartier rollen naar de camping… Na uitgeput en bijna onderkoeld thuis te keren van een muziekfestival in 2008 besloot ik mezelf nooit meer zoiets aan te doen.”

Het was een gok, maar ze besloot de sprong te wagen

Toch begon het te kriebelen toen de Formule1 na 36 jaar afwezigheid naar Zandvoort terugkeerde. Als diehard race-fan kon ze dit historische moment toch niet overslaan? “Toen ik in een mail zag dat HandicapNL en de NRPU het weekend toegankelijk zouden maken – inclusief een pop-up ‘zorghotel’ en alle faciliteiten die ik nodig had – ging ik nadenken. Zou dat haalbaar zijn voor me, drie dagen? Het was een gok, want ik wist niet wat me te wachten stond, maar ik besloot de sprong te wagen en vroeg mijn moeder mee.”

Geen moment spijt

Een leap of faith, maar spijt heeft Maartje geen moment gehad. Moe, maar met een enorme glimlach kijkt ze terug op het weekend. Haar ogen stralen als ze de herinnering ophaalt: “De zorgverleners en crewleden waren zó enorm betrokken. Niets voelde als lastig, alles werd geregeld. Zelf hoefde ik nergens over na te denken.” Met de vrijwilligers, maar ook met de andere gasten van het zorghotel, bouwde ze al snel een band op. “Het voelde als één grote familie, alsof je met z’n allen op vakantie was. De sfeer was ontspannen en reuze gezellig. Samen een drankje doen of een spelletje spelen… Voor het eerst maakte mijn handicap totaal niet uit.”

Dat is normaal wel anders

“Normaal gesproken heb ik er een dagtaak aan om alles voor mezelf te regelen en overal achteraan te bellen.” Haar ervaring is dat de meeste evenementen welwillend zijn en dat er veel mogelijk is, maar je zélf overal achteraan moet zitten. “Eindeloos bellen, mondig zijn. Dat is niet voor iedereen weggelegd.”

Het maakt dat Maartje zich bij concerten vaak de vreemde eend in de bijt voelt. Zeker als er van de 17.000 tickets maar 15 beschikbaar gesteld worden voor mensen met een handicap. Een ticket bemachtigen blijkt vaak een heuse loterij. “Op veel evenementen ben ik de uitzondering. Dan moet ik met vragen naar een beveiliger, die vervolgens niet goed weet wat hij met mij aan moet. Je voelt je dan toch een beetje tot last.”

Bij de DGP was ik geen uitzondering

Het geregel drie dagen lang loslaten was spannend, maar ook een verademing. “Bij de Dutch Grand Prix was ik geen uitzondering, maar juist onderdeel van iets speciaals. Ik ben gewend altijd achteraan weggezet te worden met het rolstoelplatform. Ik dacht eigenlijk dat dat uit veiligheidsoverwegingen zo hoorde. Maar nu zat ik front row, ik was zo blij verrast! Bovendien had ik alle faciliteiten in de buurt, een aanspreekpunt voor mijn vragen… Alles liep op rolletjes zodat ik alleen maar hoefde te genieten. Zo zou elk event moeten zijn!”

Toegankelijke Festivals

HandicapNL heeft de komende jaren grote plannen om nog véél meer evenementen toegankelijk te maken met het programma Toegankelijke Festivals. Ook de Dutch Grand Prix zullen we in 2022 weer toegankelijk maken. Voor anderen met een handicap die nog twijfelen om te gaan, is Maartje eenduidig: “Als je eens geen uitzondering wilt zijn op de regel, ook eens de goede plekken wilt krijgen en een onbezorgd weekend wilt beleven, dan ben je bij Toegankelijke Festivals op je plek.”