Marieke was een spontane jonge meid in de bloei van haar leven en druk met haar opleiding tot verpleegkundige. Tot ze in 2021 waarschijnlijk door de laagstaande zon werd verblind tijdens het autorijden, en een verschrikkelijk ongeluk kreeg. ‘Waarschijnlijk’, want ze weet het niet meer.
Omdat Marieke wat langzaam en moeilijk praat, zit haar begeleidster Daniëlle erbij om haar af en toe aan te vullen. Marieke: ”Ze zeggen dat ik 2 maanden in coma heb gelegen. Het zal wel, Ik weet bijna helemaal niks meer. Ze zijn heel lang bezig geweest met levensreddende operaties en daarna volgde herstellende operaties. Dat zijn er ontelbaar veel geweest.”
De operaties lopen in de tientallen, blijkt als Daniëlle de gegevens erbij pakt. En de therapiesessies in de honderden. Marieke: “In het begin kon ik niet eens zitten. Dat moest ik dus weer leren. En ik lag elke nacht wakker van de pijn. Heel veel pijn. Pas na een half jaar kon ik mezelf omdraaien in bed. Daniëlle benadrukt: ”Je moet je voorstellen, dat is dus het verschil tussen wel of niet slapen.”
#9 weer naar buiten durven
Omdat Marieke ook hersenletsel heeft, is haar revalidatieproces extreem zwaar. Niet alleen fysiek maar ook mentaal. ”De therapeuten die met me aan de slag gingen, moesten zich elke dag opnieuw aan me voorstellen. En ik kon het me ook niet herinneren als er bezoek was geweest. Daardoor voelde ik me heel eenzaam en verdrietig”. Daniëlle: ”Als haar moeder was geweest, dan wist ze het vijf minuten later niet meer.”
Het moeilijkst vindt ze dat ze haar opleiding als verpleegkundige niet kan afmaken. ”Ik ben die opleiding gaan doen om voor andere mensen te zorgen, en nu moet ik zelf worden verzorgd. Dat is heel moeilijk om te accepteren. Daniëlle: ”Misschien moet je accepteren dat je het niet kan accepteren. Marieke schiet in de lach: ”Ja dat is misschien wel zo”. Na een korte stilte: “Eigenlijk is revalideren nu mijn werk.”
Marieke’s revalidatietraject bestaat dus voor een groot deel uit leren accepteren, maar ook grenzen opzoeken om er beter van te worden: Van de zomer was het heel erg warm. Korte broeken weer! Maar zo’n eerste zomer met zichtbare littekens op de huid, dat was toch wel even slikken. “Toen heb ik het toch aangedurfd om een korte broek te dragen, ondanks de littekens op mijn benen. Ik dacht ik doe het gewoon! En ben naar buiten gegaan.”
