Johan Smith (45), zijn vrouw Ellen en hun zes kinderen zijn een muzikaal en ondernemend gezin. Altijd al geweest ook volgens Johan. Van werk, studie, naar de kerk. Wie in Mariënberg woont zal Johan geregeld voorbij zien fietsen. Aangedreven door zijn positiviteit en strijdlust, want na een ongeluk in 2011 ging hij door een pittige revalidatie. Johans vrouw is op dat moment 8 maanden zwanger.

Het moest een ontspannen dag worden – die dag in maart 2011. Johan poetst zijn motor, fikst een lampje stapt op zijn motor om nog een eindje te rijden. In een flauwe bocht wordt hij op zijn motor geschept door een tegemoetkomende auto. Drie jongens van amper 20 jaar rijden ‘m onder invloed van GHB aan. Hij wordt wakker op de IC. Zijn linkeronderbeen is geamputeerd. Zijn linkerarm verlamd. Hij heeft blijvend hersenletsel. “Het ongeluk – daar weet ik niets meer van. Het is me allemaal verteld.”

Een gezin over de kop

Niet alleen Johan wordt geraakt op de avond van het ongeluk. Zijn hele gezin slaat met hem mee over de kop. “Ik was als servicemonteur kostwinnaar van het gezin. Hoe ga je dan verder?” De eerste periode maakt hij weinig bewust mee.

Zijn hoogzwangere Ellen is plots vader en moeder te gelijk: “De kinderen waren bang, sommigen plasten in bed of wilden niet naar school. Dat kreeg zij er allemaal bij. Gelukkig heb ik een hele sterke, taaie vrouw die wel van wanten weet.” Een maand na het ongeluk bevalt Ellen van hun zesde kind, Robert. Johan wordt met een ambulance naar het ziekenhuis gereden om er vanuit bed bij te zijn. Ellen gaat naar huis met hun zoon, hij terug naar het revalidatiecentrum.

Leven op pauze

Maanden voelt het of hun leven compleet stil staat – op pauze gezet door het ongeluk. Na een half jaar drukken de gewone dingen van het leven de playknop weer in. “Aantal kinderen naar school, aantal thuis, boodschappen doen… Ellen deed het allemaal alleen. We komen uit een hechte gemeenschap van buren en mensen van de kerk. Iedereen is bereid te helpen. En dat is heel fijn, maar dan heb je heel de dag mensen over de vloer. Dat breekt ook in op je privacy. Je moet goed de grenzen aangeven.”

“Ik vind het nog altijd lastig dat ik niet meer de vader ben die ik was. Ik ben vaak de chauffeur en ga vervolgens alleen naar huis of een bakje koffie drinken ergens. Spontane activiteiten met mijn gezin zijn lastig, omdat ik soms even tijd nodig heb om te bedenken wat ik wel en niet kan.”

Klussen met één hand

Johan revalideert 1,5 jaar lang bij de Vogellanden. Eerst een half jaar intern, daarna vanuit huis. Johan blijft in die tijd onophoudelijk positief. “Eerst kan je niets. Je hebt overal hulp bij nodig. Zelfs naar het toilet gaan. Maar met herstel ga je mogelijkheden zien. Al moest ik kruipend door dat centrum – er zijn mogelijkheden. Je moet jezelf oppakken en het zelf doen.” De keerzijde daarvan: “Mijn opgewekte karakter kan voor verwarring zorgen. Omdat je er goed uit ziet lijkt er weinig aan de hand.”

Johan klust 10 jaar later ook nog steeds. Bijna net zoals vroeger. “Iets langzamer met één hand, maar het gaat om het resultaat.” Daarnaast is hij assistent van de begeleiding op een zorgboerderij en geeft Johan lezingen over zijn ongeluk. Aan de hand van zijn verhaal wil hij andere laten zien dat je ongeacht je situatie altijd jezelf op kan pakken en iets kan bereiken.

Verstrikt na revalidatie

Het geloof in God geeft hem en zijn gezin daarbij veel hoop, kracht en moed. Dat samen met zijn doorzettingsvermogen bracht Johan ver. Toch valt er genoeg te verbeteren in het revalidatieproces. Over revalidatiecentrum Vogelland praat Johan met niets dan lof. Maar in zijn herstel na thuiskomst, raakt hij als veel anderen verstrikt. Vind daar maar eens je mogelijkheden, in de wirwar van regelingen en instanties. Hoe kom je weer aan het werk? Pak je hobby’s terug op? Draai je mee in dat 8-koppige gezin?

Maatwerk

“Je wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Er zijn geen pasklare antwoorden. Dergelijke ondersteuning zou altijd maatwerk moeten zijn.” Johan krijgt in zijn revalidatie veel steun van het Vogellanden en zijn advocaat. Maar hij ziet ook de andere kant: “Als je pech hebt en niet de juiste mensen om je heen hebt, krijg je niet veel gedaan.”

Maar Johan had geluk. In zijn stap terug naar werk kreeg hij de nodige steun die hem verder hielp. Zijn begeleider wijst hem op het werk bij de zorgboerderij. “In eerste instantie zag ik dit niet zo zitten, misschien uit een bepaalde schroom of trots.” Nu ziet hij het juist als een perfecte plek. “Ik hou van het platteland en dieren, en ik vind het leuk om met mensen om te gaan. Uiteindelijk is het de kunst om je niks aan te trekken van wat anderen vinden. Ga doen wat je leuk vindt!”

Steun het Re>Start programma!

Om de overgang van het revalidatiecentrum naar de échte wereld makkelijker te maken en te voorkomen dat mensen vastlopen, is HandicapNL een nieuw initiatief begonnen: Re>Start. Een uitgebreid programma, waarin mensen zoals Johan hun leven terug oppakken. Samen met professionals, die helpen doelen te stellen en de juiste route uit te stippelen.

Re>Start is noodzakelijke hulp die niet wordt vergoed door verzekeraar of overheid. Word daarom supporter en help mensen na hun revalidatie terug op weg! Lees hier alles over Re>Start.