Nicolet wordt op haar 28ste in volle vaart aangereden en de lucht in geslingerd. Het hersenletsel dat ze oploopt verandert haar leven voorgoed. Op wilskracht en doorzettingsvermogen blijft ze vijftien jaar lang op de been en leidt ze een relatief gelukkig leven. Maar dan stort ze alsnog in. “Ik denk dat maar weinig mensen wisten hoe moe ik was.”
Na haar ongeluk ligt Nicolet tien dagen lang in coma in het ziekenhuis, waarna ze anderhalf jaar revalideert om weer fatsoenlijk te leren lopen, praten en eten. Door hersenletsel heeft ze nog veel restverschijnselen ze is snel uitgeput en raakt vaak geëmotioneerd: “Ik vergelijk me met een kapotte accu, in de winter. Hij laadt maar tot 60 procent op en loopt verschrikkelijk snel leeg.”
Nicolet besluit evengoed alles uit het leven te halen. “Gewoon de schouders eronder, zo ben ik opgevoed. Het idee dat ik niet volledig zou herstellen was voor mij nicht im Frage.” In de jaren die volgen houdt ze zichzelf op wilskracht staande. Haar doorzettingsvermogen levert haar veel moois op, maar tegelijkertijd leidt het ook tot ellende. “Ik ging constant over mijn grenzen heen. Maar liet het nooit merken. Ik denk dat maar weinig mensen wisten hoe moe ik was.” Ze houdt het vijftien jaar vol, en dan gebeurt het onvermijdelijke. “Ik viel gewoon om. Het ging niet meer.”
De kunst van het revalideren: #17 je grenzen opnieuw leren kennen
Zelfs Nicolet ziet op dat moment in dat ze hulp nodig heeft. Rond 2010 meldt ze zich voor de tweede keer bij het revalidatiecentrum. “Verdomme”, dacht ik. “Nu moet ik er toch bete mee leren omgaan, anders word ik straks een chagrijnig oud wijf.” Het traject loopt op niets uit. “De eerste psycholoog ging al snel op reis. De volgende kreeg een burn-out, dus toen kreeg ik weer een andere. Dat schoot niet op.”
Een op maat gemaakt programma voor sociale revalidatie had haar – ondanks dat ze niet snel om hulp zal vragen – in die 15 jaar goed kunnen helpen. “Ik denk dat bij de revalidatie meer aandacht moet komen voor mentaal herstel, naast het fysieke. Hoe je met die teleurstelling en dat gevoel van onmacht om kan gaan. Het heeft mij vijftien jaar gekost om in te zien dat ik grenzen had. Dat is een enorm frustrerend traject geweest.”
