Barry Hegeman (45) was een succesvol projectontwikkelaar in de bouwwereld, toen hij vier jaar geleden een dwarslaesie kreeg. Een fysiek en intensief revalidatietraject volgt. Het lukt hem – tegen alle verwachtingen in – terug te keren naar zijn oude werkplek. Maar zijn succesverhaal staat op zichzelf. “Ik zie te veel mensen om mij heen die geen kans krijgen.”
Om te komen waar hij nu is, heeft Barry moeten knokken. Dat begint in het revalidatiecentrum, waar hij na zijn operatie twee maanden doorbrengt. “Ik heb opnieuw moeten leren lopen. Pas na een jaar kon ik zonder krukken en na zo’n twee jaar zat ik op het niveau waar ik nu zit. Ondanks de heftige werkelijkheid, blikt Barry met een goed gevoel terug op zijn tijd in het revalidatiecentrum. “Ik was de hele dag bezig met mijn herstel en had een heel team van begeleiders en gelijkgestemden om mij heen. Dat werkte motiverend.”
De kunst van het revalideren #11: weer terug op je werkplek
Het moeilijkste gedeelte komt juist daarna, als Barry naar huis mag. “Je keert terug in de realiteit met een handicap. Daar word je vroeg of laat een keer mee geconfronteerd en kun je je niet op voorbereiden.” Zo wilde Barry dolgraag zo snel mogelijk weer aan het werk (“Dat geeft toch het gevoel dat je er weer bij hoort”), maar is buiten de therapieën om druk met allerlei ‘regelwerk’. De zoektocht die hij in die periode ervaart, maakt de eerste fase thuis nog moeilijker. “Het revalidatiecentrum is een veilige medische bubbel, waarin iedereen naar eenzelfde doel werkt. Vanuit die beschermde omgeving kwam ik terug in de normale wereld. Daarin was iedereen gewoon bezig met de dagelijkse beslommeringen. Dat contrast was heel groot.” Een soort regisseur ontbreekt, heeft Barry ervaren. “Er was wel wat ondersteuning, maar ik had toch het gevoel dat ik het allemaal zelf moest uitzoeken en regelen. Daarom wenst Barry betere ondersteuning voor mensen met een handicap: “Het contrast tussen het revalidatiecentrum en thuis is heel erg groot.”
Je sociale en zakelijke omgeving mogen niet zo bepalend zijn voor de kansen die je krijgt.
Ook vindt Barry dat er te veel en te vaak naar zijn beperkingen wordt gekeken en te weinig naar wat hij wél kan. Hij kent genoeg mensen die het mede daardoor zwaarder hebben gehad, nadat zij uit het revalidatiecentrum zijn gekomen. “Het ligt aan je eigen karakter hoe je omgaat met een handicap én aan de mensen om je heen. Als je gehandicapt raakt, heb je kansen nodig. Mijn werkgever heeft mij die geboden, maar daar zou het niet alleen van mogen afhangen. Je sociale en zakelijke omgeving mogen niet zo bepalend zijn.”
