Mijn bijnaam is niet voor niets ‘Tank’
‘Binnen 8 uur lag ik in Beverwijk in het Brandwondencentrum en kon ik niets meer. Niet eens zelf ademhalen’, begint Sebastiaan (42) zijn verhaal. Hij was militair en op de terugweg van een oefening in Polen krijgt hij een ernstig ongeluk. Zijn onderbeen wordt geamputeerd en uiteindelijk belandt hij met een dwarslaesie in een rolstoel. Zijn levensmotto? ‘Ik kan alles, alleen niet lopen…’
(Publicatiedatum juli 2020)
‘Ik ben van heel ver gekomen. Van helemaal niets meer kunnen, tot een compleet zelfstandig leven nu. Als ik terugkijk wat ik heb meegemaakt, heb ik een heel rijk leven. Ik kan over veel aandoeningen meepraten. Ik wil altijd laten zien wat er wel kan. Ik heb zelfs de neiging om de excessen op te zoeken in het leven. Ik zoek graag mijn mentale grenzen op’, vertelt Sebastiaan. ‘Dat deed ik altijd al en mijn militaire training heeft dat nog meer aangewakkerd.’
Extreme sporten
Op een handbike over de Himalaya, Kennedymarsen van 80 en 100 kilometer, Mudmasters, dus 13 kilometer door de modder met een team; Sebastiaan zoekt het extreme zeker op. ‘De eerst Mudrun viel tegen. Ik werd meer gedragen en getild dan dat ik zelf iets deed, dat was niet leuk. Maar we waren wel één team met één taak, zo kwamen we over de finish.’
Later kon hij zijn eigen team van buddy’s samenstellen en deed hij veel vaker mee aan Mudruns. ‘Met een aangepaste rolstoel en de juiste kleding, kan er veel. Al ben ik vaak genoeg de enige roller aan de start. Mijn bijnaam is niet voor niets Tank; ik ga door waar anderen stoppen.’
Anderen motiveren
Ook in het dagelijks leven zoekt hij naar wat er kan. ’Ik leid een gewoon leven in een rolstoel. Omdat ik een klein beetje kan lopen ben ik helemaal zelfstandig, dat scheelt. Als ik de ramen moet zemen, ga ik op een keukentrapje staan. Niet verantwoord natuurlijk, maar het laat wel zien hoe groot mijn wil is om helemaal onafhankelijk te zijn.’
Na een lange revalidatie heeft Sebastiaan gezocht naar passend werk. ‘Mijn hoofd wilde nog wel, maar mijn lichaam kon geen militair meer zijn. En ik vond mezelf veel te jong om kantoorwerk te gaan doen. Ik ben nu voorzitter van Dutch Adaptives, een organisatie die sport toegankelijk wil maken voor iedereen. Ik vind het heel leuk om met mensen te werken en anderen te helpen. Ik kan mijn ervaring inzetten en anderen stimuleren om hun grenzen op te zoeken.’
Sebastiaan is ook gastheer in het Militair Museum in Soesterberg. ‘Dat is natuurlijk de gelegenheid om het gesprek aan te gaan; de link van mijn rolstoel naar een ongeluk als militair is snel gelegd.’
Eigen regie
‘Kijk’, vat hij zijn leven samen. ‘Als ik ergens niet bij kan, dan vraag ik het. Zo houd ik regie over mijn leven. Ik wil me niet verschuilen achter mijn handicaps, maar alles zelf proberen en kijken hoever ik kom.’
Steun onze missie!
Sebastiaan is een échte doorzetter, daarom heeft hij gevochten voor een zelfstandig leven. HandicapNL maakt zich hard om ervoor te zorgen dat iedere Nederlander met een handicap een normaal dagelijks leven kan leiden. Met leuke vrienden, een uitdagende baan en de mogelijkheid om te gaan en staan waar je wilt. Net als ieder ander. Maar daar hebben we jou bij nodig!
