Voor 7 mei 2020 had Pepijn een heel normaal leven. Hij was gezond, woonde met zijn vrouw Martine en twee dochtertjes in een mooi huis, deed fanatiek aan fitness en liep driemaal in de week hard. Niets aan de hand. Tot een beroerte zijn leven volledig op z’n kop zette.
“Ik kwam thuis van een bezoek aan mijn schoonouders. Vlak voor ik naar bed wilde gaan, liep ik de badkamer in, zak ik zo ineens door mijn benen heen en val ik met een klap in het bad. Martine dacht dat ik van de trap was gevallen, zo hard was de klap. Maar ze vond me dus in de badkamer onderuitgezakt en kwijlend in bad. Toen heeft ze gelijk 112 gebeld.”
Na een scan werd meteen duidelijk dat Pepijn een herseninfarct had. Niet één maar twee bloedproppen in zijn hoofd. “Ze hebben er maar één kunnen verwijderen, via mijn lies. Die andere was minder noodzakelijk zeiden ze en die is vanzelf weggegaan.”
#6 weer de allerbeste papa kunnen zijn
Pepijn was in eerste instantie volledig verlamd aan zijn rechterkant. “In het begin kon ik niks. Niet praten, niet lezen, niet plassen, niet poepen. En omdat ik koorts had dachten ze ook aan corona.”
Pepijn, schiet regelmatig vol als hij zijn verhaal doet. “Heeft ook te maken met die ‘stroke’”, zegt zijn vrouw. Hij huilde eerst nooit.”
De artsen wilden dat hij zo snel mogelijk ging revalideren. Na tien dagen kon Pepijn terecht bij een kliniek in Utrecht. “In het begin dacht ik ‘wat doe ik hier? Revalideren is voor oude mensen’. Maar ik ben keihard aan de slag gegaan. Ergotherapie, fysiotherapie, logopedie, echt een heel zwaar programma. Mijn eerste woorden waren ‘ja ja ja’ en ‘lekker ding’. Martine lacht: ”Ja dat heeft-ie vaak gezegd.”
De artsen zeiden dat Pepijn misschien nooit meer zou praten, maar zijn woordenschat breidde zich in mum van tijd uit. Pepijn glundert. Zijn revalidatietraject is officieel afgesloten. Hij streeft nog steeds naar het verbeteren van zijn functionaliteiten. “Ik doe elke vrijdag aan tafeltennis waarbij ik speel met mijn linkerhand. Op die manier hoop ik de motoriek aan mijn linkerarm te versterken. Mijn rechterarm herstelt wat langzamer en die kan ik nog niet goed gebruiken.”
Ik wil natuurlijk weer de allerbeste papa voor ze zijn. Maar sommige dingen
zijn nou eenmaal anders nu.
Praten over zijn vaderrol in het gezin ligt gevoelig. Op het moment van het infarct zijn z’n dochters Charlie en Kate zes maanden en 2,5 jaar. “Ik deed eerst alles met ze: stoeien, omhooggooien, gek doen. Maar natuurlijk ook luiers verschonen en in bad doen. Ja en toen dat infarct. Ik wil natuurlijk weer de allerbeste papa voor ze zijn. Maar sommige dingen zijn nou eenmaal anders nu. Optillen met één arm gaat wel. Allebei tegelijk hè. En boterhammen smeren ook wel als Kate het bord vasthoudt.” Pepijn is zichtbaar ontroerd. “Verder kan ik ze gelukkig van en naar school of de opvang brengen. En ook tandenpoetsen en naar bed brengen. Maar veters strikken, nee dat lukt niet. Als Martine er niet is en Kate wil schoenen aan dan zeg ik ‘doe maar laarzen aan vandaag’.”
