Mantelzorger Henriëtte: “Ik stond constant aan en had geen energie meer”
Opa Herman is een lichtpuntje voor kleindochter Lievelotte (en andersom)
Mantelzorgers zijn een onmisbaar lichtpuntje voor hun naasten. Zo ook Herman (72). Samen met zijn vrouw Truus zorgt hij iedere dinsdag voor hun kleindochter Lievelotte (8) die het Syndroom van Down heeft. “Hoewel mantelzorgen voor mij en mijn vrouw als vanzelfsprekend voelt, weet ik dat mantelzorgen niet vanzelfsprekend is.”
Elke dinsdag stappen Herman en zijn vrouw in de auto van Hattem naar Baarn. “Toen ik nog werkte, ging mijn vrouw alleen”, begint Herman. “Maar na Lievelotte kwamen er nog twee zusjes bij. Toen werd het een beetje te veel voor haar alleen.”
Mooiste moment
Lievelotte is een vrolijk en lief meisje, vertelt Herman: “Dinsdag haal ik haar altijd op van haar school in Amersfoort. Als ze mij ziet, verschijnt er een grote grijns op haar gezicht en stormt ze op me af. Dat is het mooiste moment van mijn week.” Hij vervolgt: “Lievelotte kan bijna niet praten. Dat is soms frustrerend voor haar én voor ons, want wij begrijpen haar niet altijd.” Het is dinsdagen altijd goed opletten en dat is best intensief. “Lievelotte heeft nu eenmaal extra aandacht nodig. Op straat bijvoorbeeld, vliegt ze zo de weg over.”
“Als ze mij ziet, verschijnt er een grote grijns op haar gezicht en stormt ze op me af. Dat is het mooiste moment van mijn week.”
Invulling van dagen
Zoals voor de meeste mantelzorgers, voelt ook voor Herman de zorg voor zijn kleindochter als logisch en vanzelfsprekend. “Tuurlijk: als Lievelotte geen extra zorg nodig had, was dinsdag geen vaste oppasdag geweest en hadden we die dag op een andere manier ingevuld.”
Fragiele balans
“Zorgen, mantelzorgen, oppassen, ondersteunen – voor mij maakt het geen verschil”, zegt Herman. “Ik ben gewoon vader en opa.”
Jan Willem (zoon van Herman en vader van Lievelotte) ziet dat wel anders: “Doordat mijn ouders deze vaste dag van zorg op zich nemen is er rust in ons gezin. Zij zijn voor ons een belangrijke en stabiele schakel. Mijn vrouw en ik werken en de andere meisjes kunnen ook een beetje hun eigen weg gaan na school. Maar ik besef me ook dat het een fragiele balans is waardoor wij kunnen werken. Als één van de schoonvaders wegvalt (Jan Willem’s schoonouders passen elke donderdag op) is deze balans weg en moet een van ons onze baan opzeggen. Omdat het bijna een dagtaak is om zorg te regelen buiten Lievelotte haar school om . Dus mijn ouders en schoonouders zijn voor ons van onschatbare waarde en zeker niet vanzelfsprekend.” zegt Jan Willem trots.
Lichtpuntjes
De vervolgvraag hoe het met hém gaat, wuift Herman vervolgens weg. Zonder dat hij het doorheeft – of misschien juist wel – geeft hij een tekenend antwoord voor al die lieve mantelzorgers die onvoorwaardelijk hun licht schijnen: “Er is hulp nodig, dus die hulp bied je. En niet alleen omdat het moet, maar ook omdat je dat zelf echt wil: iemand vooruit helpen.”
En juist deze instelling zien we terug bij al die lieve mantelzorgers die Nederland rijk is. Al zien zij zichzelf vaak niet als mantelzorgers. Wij zien jullie en wij weten dat zonder jullie hulp, liefde en steun de wereld een stuk minder mooi is. Dank jullie wel daarvoor!!!
