Harmen is peercounselor voor mensen die net een handicap hebben opgelopen. Samen gaan ze op zoek naar zoveel mogelijk levenskwaliteit. Maar voordat hij deze dankbare rol kon vervullen, moest Harmen eerst zelf door een diep dal.

Het is 22 oktober 2007 als Harmen Hidding een promotie aangeboden krijgt binnen het bedrijf waar hij al jaren werkt. Harmen, dan dertig jaar, is getrouwd, sinds een half jaar vader, heeft een huis en nu ook nog een prachtige nieuwe functie. Het leven lacht hem toe. Precies één dag later zet een beroerte (CVA) alles op z’n kop.

“Om kwart voor 12 ’s avonds lag ik ineens naast mijn bed en ging het licht bij me uit. Met gierende sirene ben ik naar het ziekenhuis gebracht. Al in de ambulance werd een beroerte geconstateerd. Mijn familie heeft in vijf dagen twee keer afscheid van me genomen, de kans dat ik door de nacht, laat staan uit mijn coma zou komen was nihil. Maar zoals je ziet heeft een neuroloog ook wel eens ongelijk.”

Geen advies

Harmen overleeft niet alleen; 14 jaar later staat hem een stralende toekomst voor de boeg. In diverse revalidatiecentra vervult hij inmiddels een belangrijke rol: “Als ervaringsdeskundige geef ik mijn cliënten geen advies, ik kijk hoe de vlag erbij hangt en laat ze zelf ook naar die vlag kijken.”

Dat hij die ander zo goed aanvoelt, heeft alles met zijn eigen herstelproces te maken. Die verliep alles behalve vlekkeloos: “Toen ik uit mijn coma ontwaakte, was ik direct helder, tot grote verbazing en opluchting van iedereen. Ik leek er beter uitgekomen te zijn dan de artsen hadden durven hopen. Maar toen kwam de fysiotherapeut aan mijn bed en sloeg de stemming om.”

Eerste revalidatiestappen

Harmen kon allen zijn hoofd optillen, de rest van zijn lichaam kon niets meer. Hij werd overgebracht naar het militair revalidatiecentrum in Doorn, waar een lang traject van herstel begon. “Het was een fijne plek. De behandelaren hebben een niet-lullen-maar-poetsen-mentaliteit die mij enorm past.

Ik ben van mijzelf nogal opgeruimd en vrolijk van aard en de beroerte had mij vooral motorisch geraakt. Dus toen ik eenmaal in een rolstoel zat, dacht ik: We kunnen aan het werk.” Maar zo makkelijk is het niet. “Je wordt vanaf dat moment alleen maar geconfronteerd met alles wat je niet, nóg niet of misschien nóóit meer kunt.”

Identiteitscrisis

Harmen voelde dat alle veilige ankers van zekerheid op losse schroeven stonden of wegvielen. Hij werd gedwongen om over al zijn rollen in z’n leven na te denken. Hij was partner, vader, vriend, commercieel manager, zakelijk partner, broer, zoon… Maar wat kon hij nu nog? Wie was hij nog na de beroerte? Zonder dat hij het zelf door had, schoot hij in een identiteitscrisis. Terwijl Harmen revalideerde stond de wereld – zijn oude leven – ook niet stil. Hij wilde invoegen, aanhaken, maar de achterstand was te groot.

“Dat is de tweede klap, die misschien nog pijnlijker is dan de eerste. Dan pas begint de zwaarste revalidatie, het sociale invoegen. Iedereen verwachtte iets van me. Ik zelf nog het meest van allemaal. Ik probeerde alle ballen in de lucht te houden en zo snel mogelijk weer terug in de maatschappij te komen, het liefst precies daar waar ik tijdelijk uitgestapt was.”

Tot hier en niet verder

Drie jaar heeft Harmen nog geprobeerd om zijn oude leven op te pakken. Zowel privé als professioneel. Zijn grootste missie was weer aan het werk, maar daar dacht zijn werkgever anders over. Er volgde een lange juridische strijd en heel veel pogingen om toch aan het werk te blijven. Tot een keuringsarts tegen hem zegt: ‘Meneer Hidding, tot hier en niet verder.’.

Gestrand huwelijk

Ook zijn huwelijk heeft het niet gered. “Ik denk dat we ook zonder mijn beroerte uit elkaar waren gegaan, maar de CVA heeft onze verschillen wel onder een vergrootglas gelegd en het proces versneld. Ook vriendschappen vielen weg. Mensen zeggen het niet met zoveel woorden, maar eigenlijk moet jij je aanpassen aan hun leven. Jij bent veranderd, zij niet.”

Lang moet hij knokken om het geluk weer te vinden. “Pas 8 jaar na mijn beroerte kwam de rust. Ik zat met mijn zoontje in een nieuw appartement, had me omgeschoold tot ervaringsdeskundige en had een baan in een revalidatiecentrum gevonden. Ik kon mijzelf weer ontplooien en ontwikkelen. Daardoor kwam ik eindelijk aan mijzelf toe, kon ik toelaten wat er allemaal gebeurd was en kon ik voelen.”

Het verschil maken

Met zijn werk als peercouncelor kan hij zijn eigen ervaring omzetten in iets positiefs en daadwerkelijk een verschil maken. “Een therapeut kan meedenken, ik kan meedenken én meevoelen. Het lijkt een nuanceverschil, maar het is een wereld van verschil.”

Steun het Re>Start programma!

Harmen heeft weer een prachtig leven op de rit, maar heeft hier eindeloos voor moeten knokken. HandicapNL gelooft dat dit sneller en makkelijker moet kunnen. Ons nieuwe programma Re>Start helpt mensen hun leven weer opbouwen na het revalidatiecentrum. Samen met professionals maken ze een persoonlijk plan voor hun nieuwe leven en krijgen concrete hulp.

Re>Start is noodzakelijke hulp die niet wordt vergoed door overheid of verzekeraar. Word nu supporter van Re>Start door middel van een maandelijkse donatie en help mee! Lees hier alles over Re>Start.