Linda (43): ‘Als je klaar bent met de fysieke revalidatie ben je er niet, dan begint het pas.’
Linda (43): ‘Als je klaar bent met de fysieke revalidatie ben je er niet, dan begint het pas.’
Linda Struijlaard (43) had het tot 10 jaar geleden helemaal voor elkaar. Ze was gelukkig getrouwd, had een zoontje van vier jaar en was – hoewel ze dat toen nog niet wist – zwanger van hun tweede kindje. Tot haar man Frank op zijn werk niet lekker werd.
“Mijn man was 34 jaar, dus het ambulancepersoneel dacht aan hyperventilatie. Ze vonden hem nog te jong voor een hartaanval, maar ze wilden zijn hart wel even controleren. Mijn zoontje en ik reden achter de ambulance aan naar het ziekenhuis.” Ineens ziet Linda deze er als een speer vandoor gaan:
“Mijn mans hartslag was in de ambulance enorm gestegen. Tijdens de katheterisatie zagen ze dat de aorta was gescheurd. Ze wisten niet of Frank de operatie zou overleven, dus mijn zoontje en ik moesten alvast afscheid nemen. Daarna ging hij naar de operatiekamer en bleven wij verdoofd achter.”
Steun het Re>Start programma:
Het kan je zomaar gebeuren. Een val van de trap, een verkeersongeluk. Ondanks keihard revalideren staat je leven volledig op zijn kop. De gevolgen voor werk, studie en familie zijn enorm. En niemand die je leert daarmee om te gaan.
Gelukkig was de operatie een succes. Frank kwam wel moeilijk uit de narcose, hij bleef steeds dezelfde vragen herhalen. Dat baarde de arts wel zorgen, maar hij had de openhartoperatie overleefd dus iedereen was in een jubelstemming. Na drie dagen bleek dat Frank tijdens de operatie een herseninfarct had gehad.
We zeiden: Wij zijn nog zo jong, we redden het wel
“Hij was rechtzijdig verlamd, maar herstelde snel. De arts zei dat Frank een schampschot had gehad. Dit stelde ons ontzettend gerust. Als Frank een gescheurde aorta kon overleven dan kon een schampschot er ook wel bij. Bovendien ging zijn revalidatie boven verwachting goed.”
Terug naar huis
Na vier weken ziekenhuis en revalidatie mocht Frank weer naar huis. “We hadden net ontdekt dat we een tweede kindje verwachtten. De zon scheen weer aan de horizon. Er werd ons een gesprek met een maatschappelijk werker aangeboden en ik herinner me nog zo goed dat wij allebei zeiden: ‘Nee hoor dat hebben wij niet nodig. Wij zijn nog zo jong, we redden het wel. ”
Als je klaar bent met de fysieke revalidatie ben je er niet, dan begint het pas
Ballen hooghouden
“De eerste twee jaar na de operatie stonden helemaal in het teken van Franks herstel, de baby en een kleuter. Frank was vaak moe en snel overprikkeld, maar dat was logisch. Hij werkte zo hard aan z’n herstel. Iedereen had daar begrip voor.” Vier jaar lang hield Linda alle ballen hoog, ging al haar liefde en zorg naar haar drie mannen en raakte ze stukje voor stukje haarzelf kwijt.
Ik heb me vaak eenzaam gevoeld
“Bekenden zeiden “Wees blij dat hij er nog is”, maar beseffen niet dat alleen het omhulsel er nog is. Binnenin het hoofd was hij zo veranderd, dat is niet altijd goed uit te leggen of te snappen.” Na vier jaar is Linda op. Ze besluit hulp te zoeken, in eerste instantie voor hun relatie. Ze mist de intimiteit met haar man. “We waren geen gelijkwaardige partners meer.”
In de wacht
Helaas kwamen ze niet bij de juiste mensen terecht. De psycholoog die Frank behandelde, dacht dat hij een burn-out had en dook in zijn verleden. “Mij werd verteld dat ik nog maar even moet wachten. Onze relatie zou pas na een lange tijd aan de beurt komen. Toen knapte er iets. Ik kon en wilde niet weer in de wacht gezet worden. De enige manier om mijzelf en onze relatie te redden was uit elkaar gaan.”
Eindelijk hulp
Achteraf is dit besluit van Linda de motor geweest van Franks herstel. Het dal waar Frank in kwam bracht hen ruim vijf jaar na de operatie bij de juiste hulp. Niet aangedragen door één van de professionals, maar door Linda’s eigen speurwerk.
“Al die jaren zat dat schampschot nog in mijn achterhoofd, maar omdat niet één professional de link van Franks klachten naar het infarct had gelegd, deden wij dat ook niet. Pas toen ik op internet de site van Siza vond, over hulp na niet-aangeboren-hersenletsel (NAH), viel het kwartje. Dit ging over Frank, dit ging over ons.”
De juiste hulp haalde hem uit de frustratie en de eenzaamheid
”Frank heeft uiteindelijk een tweejarig traject doorlopen, eindelijk kreeg hij de juiste hulp. De revalidatie was gedeeltelijk lichamelijk, maar vooral sociaal: hulp bij het acceptatieproces, het omgaan met onbegrip, energie verdelen… Hij heeft ook ondersteuning op het gebied van werk gekregen en een coach. Zonder deze hulp was hij veel afhankelijker gebleven van anderen.”
Juiste hulp op het juiste moment
Frank en Linda zijn nu tien jaar verder. Als goede vrienden zorgen ze samen voor hun twee zonen. “Frank kan als de jongens bij hem zijn een actieve, lieve vader voor ze zijn en op de dagen dat ze bij mij zijn, tot rust komen en nieuwe energie opdoen.” Ook Linda heeft hulp gekregen van een psycholoog gespecialiseerd in de hulp aan partners van mensen met NAH.
“Ons leven had er zo anders uitgezien als we de juiste hulp op het juiste moment hadden gekregen. Het is goed zoals het nu is, maar als ik erover vertel, schiet ik nog regelmatig vol. Ik zou graag andere mensen hiervoor willen behoeden. Ik heb ons verhaal beschreven in een boek “De dag dat de wereld op z’n kop stond. Een rollercoaster” en het, met toestemming van Frank, uitgegeven. Als ik maar één vrouw of man met ons verhaal kan helpen dan is mijn missie al geslaagd.
Word supporter van Re>Start!
Linda en Frank hebben jarenlang zelf moeten knokken om hun leven vorm te geven. De juiste ondersteuning op een eerder moment, had een enorm verschil kunnen maken. Daarom is een nieuw initiatief begonnen: Re>Start. Re>Start helpt mensen hun leven weer opbouwen na het revalidatiecentrum. Samen met professionals maken ze een persoonlijk plan voor hun nieuwe leven en krijgen concrete hulp. Word nu supporter van Re>Start door middel van een maandelijkse donatie en help mee! Lees hier alles over Re>Start.
Word donateur van Re>Start en help mensen hun leven opbouwen na revalidatie.
