Léonie (33) heeft cerebrale parese en spasmen in haar benen. Ze heeft een rolstoel, maar kan binnenshuis ook lopen. “Ik kan aan de ene kant lopen, maar aan de andere kant weer niet.” Een dubbel gevoel dat ze op meer momenten in haar leven tegen komt. Want niet alles wat ze zou willen doen, kan ook.

Kelly en Léonie groeien samen op, gaan naar dezelfde basisschool, spelen samen buiten en hebben deels dezelfde vrienden. Tot ze zo’n jaar of elf zijn, is er van de rolstoel of de beperkingen van Léonie weinig te merken. Kelly: “Het was gewoon geen issue, de hele klas wist niet beter. Niemand heeft er ooit wat van gezegd.” 

Léonie voegt er aan toe: “En als er al eens iets was, bijvoorbeeld bij de gym, dan praatte ik daar met m’n moeder over. Teleurstellingen losten zich altijd op.” 

Veel discipline

De zussen gaan naar verschillende middelbare scholen. Vanwege ingrijpende operaties aan haar benen heeft Léonie elke dag fysiotherapie nodig. Daarom gaat ze naar de mytylschool om haar mavo-diploma te halen. De structuur daar, het vaste ritme van school en therapie en de andere klasgenoten die vaak veel heftigere handicaps hebben, vormen haar: “Toen ik na de mytylschool naar het mbo ging, had ik niet veel aansluiting met mijn klasgenoten. Ik had het gevoel dat ik volwassener was, serieuzer. Ik was veel meer gewend om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en voor anderen. Daardoor had ik minder een klik met klasgenoten en zijn er geen blijvende vriendschappen ontstaan.” 

Kelly heeft veel bewondering voor die discipline van Léonie: “Ze bokst heel fanatiek. Naast het boksen doet ze thuis ook elke dag haar oefeningen. Ik zou willen dat ik dat kon.” 

Niet alles kan

Omgekeerd antwoordt Léonie op de vraag of ze wel eens ‘jaloers’ is op haar zus, ook ja: “Vooral omdat haar leven zoveel gemakkelijker is. Met vriendinnen, met het regelen van leuke vakanties.” Als voorbeeld haalt ze haar droom aan om naar Australië te gaan: “Ik heb heel veel ondernomen om een zelfstandige reis naar dat continent te organiseren, maar het is toch niet gelukt. Door de omstandigheden, niet omdat mensen niet behulpzaam waren. Er was bijvoorbeeld geen garantie dat ik de highlights kon zien door slecht begaanbare paden.” 

Léonie woont zelfstandig en heeft een leuke baan op een secretariaat met gezellige collega’s. Ze geniet van het boksen en heeft ook via de sportschool leuke contacten. Toch is het groepje mensen om haar heen niet heel groot. “Gelukkig heb ik wel lieve mensen om me heen”, lacht ze. “Maar vriendschappen opbouwen is gewoon lastig. Het komt toch te vaak alleen van mijn kant. Ik ben ambitieus, pak alle kansen die ik krijg, maar ik moet ook constateren dat niet alles lukt. De omstandigheden zijn er gewoon niet altijd naar. Dat is best confronterend.” 

Afhankelijk

De zussen vinden dat hun levens niet heel anders zijn, ook al doen ze heel ander werk. Toch is er een groot verschil: Léonie is veel afhankelijker van anderen. Bijvoorbeeld van een taxi om haar iedere ochtend naar haar werk te brengen. “Dan zie ik mijn buren in hun eigen auto stappen, baas over hun eigen tijd en dat is naar.” 

Teken ons manifest voor een normaal dagelijks leven voor iedereen

Léonie heeft hard gewerkt voor een leuk en waardevol leven, maar is nog steeds aan deze weg aan het timmeren. HandicapNL maakt zich hard om ervoor te zorgen dat iedere Nederlander met een handicap een normaal dagelijks leven kan leiden.  Met leuke vrienden, een uitdagende baan en de mogelijkheid om te gaan en staan waar je wilt. Net als ieder ander. Maar daar hebben we jou bij nodig!