Een handicap en een kinderwens: “Ik ben geen moeder, uit liefde voor mijn kinderen”

De weg die iemand met een handicap of aandoening moet afleggen om een kinderwens in vervulling te brengen is er een met vele obstakels. Welke hulp moet ik inschakelen? Welke aanpassingen aan het meubilair zijn nodig? En dan zijn er nog de vooroordelen en twijfels van de omgeving die ongevraagd op je worden afgevuurd. Kinderen krijgen, is dat wel zo verstandig? Een drieluik over ouderschap met een handicap. In deel 3: Veroni Steentjes.
 

Veroni en haar partner Emile deelden samen een kinderwens. Jaren geleden hebben ze echter besloten om niet aan kinderen te beginnen. Veroni heeft CRPS type 2. Wat begon met armklachten, na een val van een muurtje, verspreidde zich over haar lichaam. “Dit had verstrekkende gevolgen als: weg zelfstandigheid, studie, baan, relatie, toekomst en niet meer kunnen lopen en zitten.” Sinds 2004 woont ze alleen in een Fokuswoning met haar hulphond.

Wat is een goede ouder?

Optelsom van factoren

Veroni: “Het was een optelsom van factoren die ons tot dit besluit brachten. Mijn aandoening is progressief van aard. Ik weet niet hoe oud ik daarmee kan of wil worden. Als midden veertiger zit ik al ruim boven de leeftijd van 30 jaar die de artsen me voorspeld hebben. Daarnaast zit er ook een erfelijke component in deze aandoening. Het mogelijke risico van het overdragen van mijn aandoening op ons kind wilden we ook niet lopen.”

“Ik wil mijn aandoening niet op ons kind overdragen”

Veroni en Emile stonden volledig achter hun besluit. Er waren geen twijfels. Veroni: “Desondanks was het zwaar. Vooral op de momenten dat mijn zus en beste vriendin hun eerste kind kregen had ik het moeilijk.”

Leenkinderen

Inmiddels hebben ze het een plek gegeven. Ze krijgen met enige regelmaat ‘leenkinderen’ over de vloer. Zoals de kinderen van Veroni’s zus. “Daarnaast krijg ik regelmatig bezoek van een buurmeisje. Ze vindt het heerlijk om hier te komen, omdat ze mijn volledige aandacht krijgt. Daarnaast beschouwen we mijn hulphond ook een beetje als ons kind.”

Bewuste afweging

Veroni: “Als ik gezond zou zijn en het ons gegeven was, dan zouden we nu zeker kinderen hebben. Alleen is het nu een geheel andere situatie. Ik kan niet voor mezelf zorgen en ik heb bijna overal hulp bij nodig. Ik wil niet dat alleen anderen voor mijn kind zorgen.”

Mijn hulphond is een beetje mijn kind

“We zijn terugkijkend blij dat we de keuze hebben gemaakt om geen kinderen te nemen. Toch begrijp ik heel goed dat andere mensen met een aandoening of handicap wel voor kinderen kiezen. Natuurlijk moet je goed nadenken over de praktische zaken. Maar wat ik zie is dat deze groep mensen heel bewust die afweging maakt. Vaak veel bewuster dan stellen zonder handicap.”

Een goede ouder

Een handicap betekent niet dat je als ouder minder goed voor je kind kunt zorgen of dat je je kind iets tekort doet, stelt Veroni. Emile: “Misschien maakt het je wel een betere ouder. Wat is een goede ouder? Is dat een ouder die door zijn of haar drukke baan er bijna nooit is? Of is dat een ouder die altijd thuis is en alle aandacht aan een kind kan geven?”